De kerkenraad van de PG Emmen Zuid heeft kort voor de coronacrisus gesproken over de vraag van de Algemene Kerkenraad hoe wij in Emmen Zuid de ontwikkelingen van onze kerkelijke gemeente zien voor de komende 10 jaar, waar we naar toe willen en wat onze verwachtingen zijn over onze gemeente in 2030.
Een boeiende vraag waar het laatste woord nog lang niet over is gesproken. Maar waar de laatste maanden als gevolg van corona ook niet veel meer over van gedachten is gewisseld, helaas. Nog voor ‘corona’ was er een eerste rapportage vanuit onze kerkenraad naar de Algemene Kerkenraad en die liet zien dat we in Emmen Zuid door willen gaan op de ingeslagen weg. Dat we een afzonderlijke kerkelijke gemeente willen zijn in Emmen Zuid en dat veranderingen beperkt van aard zullen zijn. Ik moet daarbij wel de opmerking maken dat dit niet de letterlijke tekst is maar wel de strekking van het verhaal.
Een boeiende vraag waar het laatste woord nog lang niet over is gesproken. Maar waar de laatste maanden als gevolg van corona ook niet veel meer over van gedachten is gewisseld, helaas. Nog voor ‘corona’ was er een eerste rapportage vanuit onze kerkenraad naar de Algemene Kerkenraad en die liet zien dat we in Emmen Zuid door willen gaan op de ingeslagen weg. Dat we een afzonderlijke kerkelijke gemeente willen zijn in Emmen Zuid en dat veranderingen beperkt van aard zullen zijn. Ik moet daarbij wel de opmerking maken dat dit niet de letterlijke tekst is maar wel de strekking van het verhaal.
Ik hoop echter dat deze corona periode een aanzet mag zijn tot een nieuwe bezinning op dit antwoord en op de vraag hoe we de komende 10 jaar kerk willen zijn. Hoe groot de impact van het coronavirus zal zijn en welke de gevolgen zijn weten we nu nog niet precies. Maar dat die impact en gevolgen aanzienlijk zullen zijn is wel duidelijk.
De vijf protestantse kerken in Emmen hebben sterk de neiging alles bij het bestaande te laten. Veranderingen worden niet als iets uitdagends of iets positiefs gezien. Eerder worden ze gezien al bedreigend. Ze brengen onzekerheid. Dit ondanks het gegeven dat het aantal leden sterk aan het afnemen is en dat jonge mensen bijna allemaal de kerk verlaten. In Emmen Zuid verloren we 10 jaar geleden nog zo’n 2 à 3% per jaar van het aantal leden. Dat percentage is inmiddels gestegen naar 6 à 7% per jaar en dat percentage is stijgende. Over enkele jaren zal dat 9 à 10% zijn. De viering van het 10-jarig bestaan van de PG Emmen Zuid was niet echt feestelijk. Vanwege het corona virus, zeiden we. Maar eigenlijk was er ook niet echt een reden voor een feestje. De PG Emmen Zuid is in die 10 jaar bijna de helft van haar leden kwijtgeraakt.
Dat wil niet zeggen dat er niet ontzettend veel goeds en goede dingen zijn gebeurd in die eerste 10 jaren van ons bestaan. Integendeel. We hebben volop naar elkaar om gekeken. Hebben anderen geholpen. Allerlei activiteiten georganiseerd. Bijzondere kerkdiensten. Kerstbelevingstochten. Preek van de Leek diensten. Diaconale ondersteuning. Jeugdwerk. Voedselbank. Heel veel bezoekwerk. Sociale Media. Noem maar op. Maar op één of andere manier zijn we er niet in geslaagd om mensen aan te spreken. De vertrokken eigen kerkleden niet en ook de mensen van buiten onze kerkelijke gemeente niet.
Deze gang van zaken afdoen met woorden als ‘het is nu eenmaal het gevolg van ontwikkelingen in de maatschappij’ zou veel te gemakkelijk zijn. Want er zijn plekken en plaatsen waar de ontwikkelingen anders gaan. Waar wel sprake is van bloei en, vaak voorzichtige, groei. Van toenemende belangstelling. Denk daarbij aan allerlei pioniersplekken of aan andere initiatieven waar met veel inzet en enthousiasme wordt gewerkt aan de kerk. Laten we dat zo maar noemen.
De cijfers voor de PG Emmen en de PG Emmen Zuid zouden een mens treurig kunnen stemmen. Of het laat je de moed in de schoenen zakken. Ik heb daar niet zo veel last van. Als we het anders zouden gaan doen, anders kerk-zijn, dan zou het maar zo kunnen zijn dat de krimp stopt. Er zelfs weer sprake is van groei. En in ieder geval een kerk waar (en ik citeer uit het verhaal over een PKN gemeente in Roermond) waar het zindert van activiteiten en het gonst van geloof. Zoals gezegd, pioniersplekken en andere initiatieven bewijzen dat het kan. En natuurlijk moet je daarbij ook een goede dosis vertrouwen hebben. Maar als we op dezelfde weg doorgaan als nu dat kunnen we het zinderen en gonzen wel vergeten.
Als we nadenken over onze kerk over 10 jaar dan moeten we dat doen vanuit onze opdracht. En niet vanuit organisatie, kerkgebouwen, financiën, predikantenplaatsen etc. En ook niet vanuit dingen die ons scheiden. De PKN noemt de opdracht die wij als PG Emen Zuid Emmen hebben in artikel 1 van de Kerkorde als volgt ‘Levend uit Gods genade in Jezus Christus vervult de kerk de opdracht van haar Heer om het Woord te horen en te verkondigen’. Kortom het vertellen, voorleven en doorgeven van het Evangelie. Geloof, hoop en liefde met eenieder delen. Vanuit die opdracht, vanuit die gedachte, vanuit de wil om dat te doen, zouden we moeten nadenken en werken aan de kerk van 2030 en de weg daar naar toe.
Misschien door corona maar misschien ook wel door een toenemend besef dat we het anders moeten gaan doen, hoor ik wel meer stemmen in mijn omgeving die voorzichtig dat ook gaan inzien. Ik hoop dat corona een zetje zal en mag zijn om in de goede richting te komen zodat we gestalte kunnen geven aan de nodige veranderingen. Vanuit een vertrouwen op God waarbij we ons er ook van bewust zijn dat wij de enige handen en voeten zijn die God op deze aarde heeft.
Ik hoop dat het verhaal over de kerk in Emmen over 10 jaar mag gaan over waarom we kerk-zijn in deze wereld, wat er van ons wordt verwacht. Dat we praten over hoe we een inspirerende, toegankelijke en gastvrije kerk kunnen zijn. Waar verbinden een belangrijk woord wordt. Over de kerk die er is er om het goede verhaal van het Evangelie te vertellen. En door te geven aan volgende generaties. Daarover zou het moeten gaan. En niet, zoals nu het geval is, vooral over wat ons scheidt, over de organisatie, over de gebouwen, financiën etc. Die zaken zijn van absoluut van ondergeschikt belang als we praten over kerk-zijn in 2030. Een kerk om van te dromen en een kerk waar het te zijner tijd zindert van activiteiten en het gonst van geloof.
De video hieronder laat met de klanken en de woorden van oude muziek beelden zien van mensen die onderweg zijn. Een beeld passend bij het gesprek over het vinden van nieuwe wegen voor de kerk. Op weg naar 2030...
If ye love me,
keep my commandments,
and I will pray the Father,
and he shall give you another comforter,
that he may 'bide with you forever,
e'en the spirit of truth.
Johannes 14, de verzen 15 t/m 17
De vijf protestantse kerken in Emmen hebben sterk de neiging alles bij het bestaande te laten. Veranderingen worden niet als iets uitdagends of iets positiefs gezien. Eerder worden ze gezien al bedreigend. Ze brengen onzekerheid. Dit ondanks het gegeven dat het aantal leden sterk aan het afnemen is en dat jonge mensen bijna allemaal de kerk verlaten. In Emmen Zuid verloren we 10 jaar geleden nog zo’n 2 à 3% per jaar van het aantal leden. Dat percentage is inmiddels gestegen naar 6 à 7% per jaar en dat percentage is stijgende. Over enkele jaren zal dat 9 à 10% zijn. De viering van het 10-jarig bestaan van de PG Emmen Zuid was niet echt feestelijk. Vanwege het corona virus, zeiden we. Maar eigenlijk was er ook niet echt een reden voor een feestje. De PG Emmen Zuid is in die 10 jaar bijna de helft van haar leden kwijtgeraakt.
Dat wil niet zeggen dat er niet ontzettend veel goeds en goede dingen zijn gebeurd in die eerste 10 jaren van ons bestaan. Integendeel. We hebben volop naar elkaar om gekeken. Hebben anderen geholpen. Allerlei activiteiten georganiseerd. Bijzondere kerkdiensten. Kerstbelevingstochten. Preek van de Leek diensten. Diaconale ondersteuning. Jeugdwerk. Voedselbank. Heel veel bezoekwerk. Sociale Media. Noem maar op. Maar op één of andere manier zijn we er niet in geslaagd om mensen aan te spreken. De vertrokken eigen kerkleden niet en ook de mensen van buiten onze kerkelijke gemeente niet.
Deze gang van zaken afdoen met woorden als ‘het is nu eenmaal het gevolg van ontwikkelingen in de maatschappij’ zou veel te gemakkelijk zijn. Want er zijn plekken en plaatsen waar de ontwikkelingen anders gaan. Waar wel sprake is van bloei en, vaak voorzichtige, groei. Van toenemende belangstelling. Denk daarbij aan allerlei pioniersplekken of aan andere initiatieven waar met veel inzet en enthousiasme wordt gewerkt aan de kerk. Laten we dat zo maar noemen.
De cijfers voor de PG Emmen en de PG Emmen Zuid zouden een mens treurig kunnen stemmen. Of het laat je de moed in de schoenen zakken. Ik heb daar niet zo veel last van. Als we het anders zouden gaan doen, anders kerk-zijn, dan zou het maar zo kunnen zijn dat de krimp stopt. Er zelfs weer sprake is van groei. En in ieder geval een kerk waar (en ik citeer uit het verhaal over een PKN gemeente in Roermond) waar het zindert van activiteiten en het gonst van geloof. Zoals gezegd, pioniersplekken en andere initiatieven bewijzen dat het kan. En natuurlijk moet je daarbij ook een goede dosis vertrouwen hebben. Maar als we op dezelfde weg doorgaan als nu dat kunnen we het zinderen en gonzen wel vergeten.
Als we nadenken over onze kerk over 10 jaar dan moeten we dat doen vanuit onze opdracht. En niet vanuit organisatie, kerkgebouwen, financiën, predikantenplaatsen etc. En ook niet vanuit dingen die ons scheiden. De PKN noemt de opdracht die wij als PG Emen Zuid Emmen hebben in artikel 1 van de Kerkorde als volgt ‘Levend uit Gods genade in Jezus Christus vervult de kerk de opdracht van haar Heer om het Woord te horen en te verkondigen’. Kortom het vertellen, voorleven en doorgeven van het Evangelie. Geloof, hoop en liefde met eenieder delen. Vanuit die opdracht, vanuit die gedachte, vanuit de wil om dat te doen, zouden we moeten nadenken en werken aan de kerk van 2030 en de weg daar naar toe.
Misschien door corona maar misschien ook wel door een toenemend besef dat we het anders moeten gaan doen, hoor ik wel meer stemmen in mijn omgeving die voorzichtig dat ook gaan inzien. Ik hoop dat corona een zetje zal en mag zijn om in de goede richting te komen zodat we gestalte kunnen geven aan de nodige veranderingen. Vanuit een vertrouwen op God waarbij we ons er ook van bewust zijn dat wij de enige handen en voeten zijn die God op deze aarde heeft.
Ik hoop dat het verhaal over de kerk in Emmen over 10 jaar mag gaan over waarom we kerk-zijn in deze wereld, wat er van ons wordt verwacht. Dat we praten over hoe we een inspirerende, toegankelijke en gastvrije kerk kunnen zijn. Waar verbinden een belangrijk woord wordt. Over de kerk die er is er om het goede verhaal van het Evangelie te vertellen. En door te geven aan volgende generaties. Daarover zou het moeten gaan. En niet, zoals nu het geval is, vooral over wat ons scheidt, over de organisatie, over de gebouwen, financiën etc. Die zaken zijn van absoluut van ondergeschikt belang als we praten over kerk-zijn in 2030. Een kerk om van te dromen en een kerk waar het te zijner tijd zindert van activiteiten en het gonst van geloof.
De video hieronder laat met de klanken en de woorden van oude muziek beelden zien van mensen die onderweg zijn. Een beeld passend bij het gesprek over het vinden van nieuwe wegen voor de kerk. Op weg naar 2030...
If ye love me,
keep my commandments,
and I will pray the Father,
and he shall give you another comforter,
that he may 'bide with you forever,
e'en the spirit of truth.
Johannes 14, de verzen 15 t/m 17