Ze vindt dat jongere mensen – die niet direct in de risicogroep vallen van het coronavirus – te veel moeten ‘opofferen’ om oudere mensen te beschermen. “De zeis gaat vooral door het dorre hout”, schreef Zwagerman. En met het “dorre hout” doelde ze op de ouderen en zwakkeren in de samenleving.
In iets minder felle bewoordingen had filosofe Marli Huijer zich eerder al uitgelaten in de Volkskrant. Het doel heiligt toch de middelen, zo werd haar voorgehouden. “Maar wat is het doel dan?” wilde Huijer weten, “Proberen we te voorkomen dat het aantal ic-bedden vol raakt? Of willen we dat niemand sterft aan corona?”. Huijer vroeg zich hardop af wat ze moet met de dagelijkse tussenstand aan coronadoden en ic-opnames. En wat te denken van het feit dat de gemiddelde leeftijd van de overledenen 82 jaar is? Hebben we in dit land niet gewoon een probleem met onze sterfelijkheid? Kunnen we misschien niet meer accepteren dat we doodgaan; hetzij aan een hoge leeftijd, hetzij aan een zwak gestel, hetzij aan een virus?
Offer
Om kort te gaan: wat is een mensenleven ons waard? En is het minder erg wanneer een oudere man van pakweg 81 jaar met overgewicht sterft dan wanneer dit een jonge moeder of vader overkomt? Kun je levens zó tegen elkaar wegstrepen? En als mijn kinderen maandenlang niet naar school kunnen en ik nauwelijks de deur uitkom: is dat een rechtvaardig offer als ik daarmee ouderen niet in gevaar breng?
Waardig
De Vlaamse kerkjurist Rik Torfs (een held van mij) betoogt al maanden het tegendeel: volgens hem is een maatschappij pas beschaafd als je op een waardige manier met ouderen en kwetsbaren omgaat. Torfs: “Als ik één ding heb geleerd in het leven is dit het: schrijf niemand af. Hoe oud of ziek iemand ook is.(…) En ook bejaarden hebben altijd nog toekomstdromen. Alleen krijgen zij in coronatijden niet gelijke kansen”. Ik denk dat Torfs helemaal gelijk heeft.
Kwetsbaar leven
“De zeis gaat door het dorre hout”, aldus Marianne Zwagerman. Over Jezus staat een oeroude profetie in het Bijbelboek Jesaja: “Het geknakte riet zal Hij niet breken”. Dat wat waardeloos lijkt, wat onrendabel is en geen stem heeft, juist dát wordt gered. Als God zó denkt over al het kwetsbare leven, dan zullen wij als samenleving misschien ook anders moeten gaan nadenken over ouderen en zwakkeren. De mensen gaan zien achter de cijfers en achter ons snelle oordeel: dat zal een goed begin zijn.
Sjoerd Muller
www.mijnkerk.nl
In iets minder felle bewoordingen had filosofe Marli Huijer zich eerder al uitgelaten in de Volkskrant. Het doel heiligt toch de middelen, zo werd haar voorgehouden. “Maar wat is het doel dan?” wilde Huijer weten, “Proberen we te voorkomen dat het aantal ic-bedden vol raakt? Of willen we dat niemand sterft aan corona?”. Huijer vroeg zich hardop af wat ze moet met de dagelijkse tussenstand aan coronadoden en ic-opnames. En wat te denken van het feit dat de gemiddelde leeftijd van de overledenen 82 jaar is? Hebben we in dit land niet gewoon een probleem met onze sterfelijkheid? Kunnen we misschien niet meer accepteren dat we doodgaan; hetzij aan een hoge leeftijd, hetzij aan een zwak gestel, hetzij aan een virus?
Offer
Om kort te gaan: wat is een mensenleven ons waard? En is het minder erg wanneer een oudere man van pakweg 81 jaar met overgewicht sterft dan wanneer dit een jonge moeder of vader overkomt? Kun je levens zó tegen elkaar wegstrepen? En als mijn kinderen maandenlang niet naar school kunnen en ik nauwelijks de deur uitkom: is dat een rechtvaardig offer als ik daarmee ouderen niet in gevaar breng?
Waardig
De Vlaamse kerkjurist Rik Torfs (een held van mij) betoogt al maanden het tegendeel: volgens hem is een maatschappij pas beschaafd als je op een waardige manier met ouderen en kwetsbaren omgaat. Torfs: “Als ik één ding heb geleerd in het leven is dit het: schrijf niemand af. Hoe oud of ziek iemand ook is.(…) En ook bejaarden hebben altijd nog toekomstdromen. Alleen krijgen zij in coronatijden niet gelijke kansen”. Ik denk dat Torfs helemaal gelijk heeft.
Kwetsbaar leven
“De zeis gaat door het dorre hout”, aldus Marianne Zwagerman. Over Jezus staat een oeroude profetie in het Bijbelboek Jesaja: “Het geknakte riet zal Hij niet breken”. Dat wat waardeloos lijkt, wat onrendabel is en geen stem heeft, juist dát wordt gered. Als God zó denkt over al het kwetsbare leven, dan zullen wij als samenleving misschien ook anders moeten gaan nadenken over ouderen en zwakkeren. De mensen gaan zien achter de cijfers en achter ons snelle oordeel: dat zal een goed begin zijn.
Sjoerd Muller
www.mijnkerk.nl